منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، به‌ویژه نواحی عسلویه و کنگان، به‌عنوان قطب اصلی تولید گاز طبیعی کشور و تأمین‌کننده خوراک پتروشیمی‌ها، پالایشگاه‌ها و صنایع پایین‌دستی، نقشی کلیدی در اقتصاد ملی و ارزآوری کشور ایفا می‌کند. این منطقه با برخورداری از ظرفیت‌های عظیم میادین گازی، به‌ویژه فازهای مختلف پارس جنوبی، ستون فقرات امنیت انرژی ایران به‌شمار می‌رود.
با این وجود، زیرساخت‌های جاده‌ای و ارتباطی این منطقه با رشد صنعتی آن هم‌راستا نبوده و در شرایط فعلی، ظرفیت پاسخگویی به نیازهای ترافیکی، به‌ویژه در زمان بروز بحران‌ها، حوادث صنعتی یا بلایای طبیعی را ندارد. تردد حجم انبوهی از نیروی انسانی، تجهیزات صنعتی و مواد شیمیایی در جاده‌هایی محدود و بعضاً فرسوده، نه‌تنها بهره‌وری عملیاتی را کاهش داده بلکه خطرپذیری منطقه را نیز افزایش داده است.
با توجه به اهمیت حیاتی این منطقه در تأمین انرژی کشور، خوراک پتروشیمی‌ها، تولید سوخت و سایر مشتقات کلیدی، ایجاد و توسعه مسیرهای جایگزین، تقویت جاده‌های بین‌شهری و روستایی، ایجاد کمربندی‌های ایمن و راه‌های اضطراری، یک ضرورت فوری به شمار می‌آید.
یکی از وظایف ذاتی و کلیدی سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، به‌عنوان نهاد حاکمیتی و توسعه‌گر منطقه، پیگیری جدی توسعه زیرساخت‌های ارتباطی و حمل‌ونقل در راستای پایداری تولید، ارتقای ایمنی و افزایش تاب‌آوری منطقه در برابر بحران‌هاست.
در شرایط کنونی، این مسئولیت باید با عزم و جدیت بیشتری دنبال شود تا ظرفیت‌های ملی در این منطقه راهبردی حفظ و تقویت گردد.
